Her insan çocuk olarak gözlerini açar dünyaya... Belki doğuma kadar acı çeker ebeveyinleri.Özellikle anneler.Ağrılar yaşar,sancılar yaşar... Bazan acılar daha çok..Bazan daha az...Ama meşakkatlidir daima doğum.
Ama düşünün ki bir insan doğacak dünyaya. Sevimli şeylerdir bebeker,çocuklar... Ama hedef güzel bir çocuk olmak veya sevimli bir çocuk kalmak mıdır acaba.
Asla! Hedef bir insan olmak... Hedef kendi başına buyruk ergin bir kişi olmak... Onun kendi başına yaşama kapasitesi hemen hemen sıfır. O bakıma muhtaç...Özellikle belli bir yaşa kadar... O daha fazla eğitime,eğitilmeye muhtaç.
Çunkü eğitimden yoksun olarak yaşayamaz.. Cocuk olarak çok şirin,çok sevimli olur onlar. Zaten hep sevgisel sözcüklerle sevilir çocuklar..
Bebeğim,küçücüğüm,kuzum,kuzucuğum sözcükleri ile koklayarak, öpülerek şefkatla büyür onlar. Ama bu noktada duralım biraz... Onlar bebek kalmıyacaklar ilanihaye .Bebek kalmak için doğmamıştır onlar. Potansiyellerinde büyümek var. Topluma kazandırılmak var...
Şefkat değildir sadece onlara lazım olan. Zekaları var, yetenekleri var.
Sonra onları küçülterek sevmek çok büyuk hata...Hele büyüdükçe büyük gibi muamele görmesini isterler onlar..Devamlı bebeğim diye sevilmesi onların onurlarını incitir aslında...
Haksız mı batılılar minik çocuklarına bay veya bayan diye hitap ederek çocuklarını büyümeye hazırlarlar....
Onlar büyümek için yaratırılırlar...Lütfen yardımcı olun ebeveyinler çocuklarınızın büyümelerine. Sevgilerinizin kölesi olmayın...Bastırın sevgilerinizi yüreklerinize...