Sözüm nere mi gider.
Ben söylerim o gider.
Zaten gelmiştir ki söylendi.
Nerden mi gelmiştir.
1951 suriçi Lekoşasından gelmiştir.
Sucu Mehmet’in atından.
Yenicami ilkokulundan, Haydar paşa ilkokuldundan, yaralanıp oyunlarından çocukluğundan, hisarüstünü siper belleyen ağabeylerden.
Toparlanıp gelen, göçe zorlanan Küçük kaymaklı’dan üç günlük yengeden, Akaça’ lı akrabalardan.
Atatürk ilkokulundan, minaresi havanla vurulan Yenicami’den.
Sokaktaki top oyunlarından, uçurgan uçurtmaktan, lingiri ocağı ve ballugasından, matsas götsas andirigitsas dan…
16 yaşında ilk nöbet gecesinde 1-4 takım karagah nöbetinde, elimde su lastiği çiçek sularken uyumamdan.
Lise yıllarımda tanışıp futbolu terk etme nedenim olan renklerden resimden, iyi topcuydum ha, solak ve fettocu ( siz ona ayak dışı dersiniz şimdi )
Dinçer Raif hoca LTL nin tenis sahasında bir minyatür kale maçta ara paslarımı görüp, ‘ seni MTG ye götüreyim demişti. YAK lıydım ben, asıl sebep o değildi, resim ve damarlarımda dolaşmaya başlayan dünyayı kurtarma hayalleriydi hayır dedirten.
Lise bitti bir sene daha mücahitlik ve burslu üniversite yıllarından.
İstanbul’dan geliyor söz.
Aynı gökyüzü altında yaşamaktan, Sinan Cemgil, Ülkü Cafer, Denizgiller, Mahirler, Dr Kıvılcımlı ve binlerce Dev Genç’li ile daha niceleriyle.
İdamlar günü İstanbuldaydım.
Ve hava ne daha önce ne de sonrasında hiç o kadar ‘ kurşun gibi ağır ‘ olmadı.
O günlerden de geliyor söz
Bilir nereye gideceğini.
Ezelden yolcudur ebede söz.
