Güzel günler gördük biz eskiden. Çok güzellerdi hem de o günler.. Her şey güzeldi.. Zeytini,ekmeği,soğanı,rokası ile. Bulunursa yanında da sütlü kahvesi.
Hangi varlıklının sofrası Bundan güzeldi.Et yemekleri en büyük özlemdi,O zamanlar Ama yemin edebilirim Sarmısaklı kuru baklanınBol soğanlı fasulyenin tadına doyum olmazdı...
Şimdi de var bunlar biliyorum, Soframızda da yer alırlar.. Ama o zamanların  Baklasının,fasulyesinin,tadı bir başka idi...
Akşamleyin tüm ailenin Yer aldığı sofrada  Sıcacık mercimek çorbası içmek Büyük zevkti.
İlle de yanında zeytin,soğan olması elzemdi. Mutluluk açısından Ne kadar zengin hissetmekteydik kendimizi o devirler... Sanki eşitlik varmış gibiydi o devirde.
İnsanların tarlalarında kullandıkları, Aletler,avadanlıklar bir birinin aynıydı.
Bilmem başkalar ne der amaEskiden kendimizi hep zengin hissederdik. Komşunun ne yediği, ne içtiği ,ne yaptığı, Umurumuzda bile değildi.
Gönülleri toktu insanların evelallah.Belki de yeyip içtikleri insanlarınfazlası sevgi idi ,muhabetti.
O zamanlarda Zenginler ve fakirler Etle tırnak gibiydiler. Hele dış görünüşleriyle İnsanlar birbirlerinden , Çok farklı değillerdi.
Zenginin de, Yoksulun da kahvehaneleri birdi.Toplandıklarında anlattılan hikayeleri Söylenen fıkraları, Can kulağı ile ,Ve çoğu kez kahkahalarla  Bayıla bayıla dinlerlerdi.
Bir tek farklılık olurdu sadece: Kurban bayramlarında Zenginler birden fazlaKurban keserlerdi.
Bir fark daha söyleyim anımsamışken Zengin düğünlerinde değil insanlar Kedilerin,köpeklerin bile Karınları tıka basa doyardı.
Ne hoştu eski günler... Şimdi mutluluk nerede?