Çok güzel tüyleri olan bir kedi adet etmişti, bir ara gün kararmaya , başlar başlamaz Evimizin karşısına gelip, yüzümüze baka baka, sessizce oturmaya.
Bakışları yiyecek ve içecek gereksinimini belli ediyordu. Mevcut yiyeceklerimizden koyardık önüne,afiyetle ve usul usul yerdi keyfince....
Sonra da bakışlarıyla ifade ettigi mutluluk duyguları ile müteşekkir olarak arkasını döner  ve giderdi geldiği yere.
Bir akşam aynı vakitte geleceğini ümit ederek, Yiyeceğini hazırladık ve gelmesini beklemeye koyulduk.
Onun gelme vakti belliydi. Ve o vakit mutat bir vakitti.
Onu o vakitte beklediğimiz yerde uzun süre bekledik... Bir türlü gelmedi.
Neden gelmediğini düşüneduruyorduk . Gelmediği için de akıbetinden. dolayi da, üzülerek endişeye kapılmıştık..? Üzgündük çunkü ne yazık ki gelmemişti, Ve ona çok alışmış,onu sevmiştik.
Hatta bizim için bir uğur kedisiymişçesine.... Büyük bir telaş yaşamıştık ailece. Geli,gelemiyecek diye.. Hazırlanan yiyeceği önümde duruyordu... Sanki lokantada müşterisini bekleyen bir  yemek paketi gibi görüyordum kedinin yemeğini... Şahsen beklemekten ağaç gibi hissetmiştim kendimi.
Gelmemiş ve artık ümidimi kesmiştim. Zaman zaman gece boyunca bu olayı düşünüyor ve akıbetini merak ederek  tahminlerde bulunuyordu.
Ertesi günü arabamla yola çıktıktan bir süre sonra, O güzelim biçare kediyi yolun kenarında  cansız gördüğümde şok yaşamıştım.
İş işten geçmişti. Ona bir aracın çarptığı besbelli idi... Ailece çok üzüldük!,hatta ağlamaklı olduk öğrendiğimiz zaman...
Her halde o kedi ile muhabbetimiz bu kadar olacaktı. Uzun süre bu anıyı çok,düşünmüştüm. Hala özellikle akşam vakitlerini hüzünle bu nedenle hüzünle anımsarım Bu konu için çok kafa yormuştum ama tesellisini ne yazık ki hiç bulamadım.
İlle de kaderle açıklanabilir bu tür olaylar herhalde. Akıl,yetersiz kaldığında bazı olayları açıklamak adına neden kadere,sığınmaya mecbur kalır ki insan her zaman.
Bu da mı ecel olaylarının acı bir halkası kalacaktı. Dünyanın sıfatı fani olmaya fani de... Duygulalarla yaratılmışız insan olarak .Kayıtsız kalamayız.