Şiir
Ateşi çalmıştır tanrılardan demiri dövmek için tavında, sönmez ocağı o yüzden
Hiç sönmez sönmez yansa da kendi duman yakar genzini boğuk ve eski de olsa sesi söylediği şarkılar yeni.
Huşu
Denenmemiştir hiç
Duruşu
Alır kendini vurur kıyıya
Çılgındır
Aşkı işler demire acıları işler hüznü işler sabrı umudu işler umutsuzluk ormanında Öfkeyi işler kınından sıyrılan bıçak sesiyle tomurcuk nasıl patlarsa güle karanfile sürer bir damar gibi kayaların derinine yedi kat dibine yerin ince duru serin bir su sessizliğinde ilk insandan yeni doğana damar damar sevgidir akar akar çocuklara ark açar yarınlara bağrını deler de toprağın diker sevdayı kavgayı düşü diker şarkıyı yarını ekilen buğdaylar sesiyle
Gökyüzünü anlat
deyip balık
vurdu kendini karaya halk oldu dönük yüzü semaya
yerçekimi parangasıdır aklı yedi kat havada
yüreği yangın harmanı özneleri düşünür
dalından her yaprak kendinidüşürür
ve görür
ordadır hep o gül uyanık
o tuz taş ve çöl
çöl ey çöl
kervanların sorusu
ve tortusu denizin
kum.
diye sordum
Su yolcusudur çekip alır suyu alır devlerden aşar dağları en eski düşünü taşır insanlığın
Başkaldırıdır
uçan kuşlar sesiyle
yaşamayı öğrenir düşe kalka
kaçaktır kanundan nizamdan
kervanların sorusu
ve tortusu denizin
kum.
diye sordum
Hüzünle sürer kendini coşkuyla sevdayla aşkla
Kendinden kendine
ocuk sesleriyle
