Öksüzdü,güçsüzdü Desteksizdi. Kendini ayakta tutan direnci azaldıkça yoklukta yok olacağının  endişesine kapılmıştı bir ara Rüzgarın esintisine göre dört bir yana sallanan ve her an yere yığılacak gibi kendini hisseden küçücük, bir fidandı sanki.
Veya öyle hissediyordu kendini. En azından heŕ şeyi olan babasını kaybettiği sıralarda öyle sanmaktaydı kendini.
Boşlukta kalmıştı sanki Ve boşluk gittikçe sarmaktaydı etrafını.
Varlıkla yokluk,yokluğa doğru yrr değiştiriyordu sanki... Hayallerinin de kaybolacağı korkusu tehdit etmeye başlamıştı onu.
Her şeye karşın İnsan ilişkileri  çok iyiydi ama sanki bu elim durumdan sonra herkes etrafından çekilmekteydi.
Buna karşın, dünya eskisinden iki kat daha büyümüştü kendi nazarında...
Ve bu devasa dünyada  gittikçe küçülmeye mahkum bir cisme dönüşmüştü.
Haksız da değildi aslında! Anlaşılır gibi olmıyan nedenlerle, Yalnızlaşmıştı adam akıllı.
Ama silkinmekte gecikmedi. Aksi halde silinip bitecekti. Eskiden baba olmadan yaşarken, adım bile atamıyacağını zanneden bu  gariban  müthiş çıkışlarıyla ve gittikçe  güçlenen kişiliği ile cesaret kazandı.
Artık dünya onsuz değildi. Dünya ile birlikte o da anılacaktı bundan böyle.
O da aynen bunu yaptı. Ben de varım dedi ve var olmasını başardı. Varlığını devam ettirmeye hak kazandı  müthiş çıkışıyla.
Hem hayallerini bile gerçekleştirebilecekti Arkasına aldığı bu hava ile bundan böyle.